استاد پشنگ کامکار در سال ۱۳۳۰ در شهر سنندج متولد شد.پدر خانواده ، حسن کامکار، جزء‌معدود هنرمندانی بود که که راه صعب و دشوار هنر جدی را پیش گرفته بود. در عین حالی که رئیس موسیقی نظام سنندج بود، در هنرستانی آزاد به تدریس ویولن (که ساز اصلی وی بود و آن را به شیوه فاخر و استوار ستاره پرفروغ هنر ایران ابوالحسن صبا می‌نواخت) و سایر سازهای ایرانی نظیر کمانچه و تار و… می‌پرداخت و از این راه خدمتی به جامعه هنری ایران نمود که وی را برای همیشه در یادها و دلها جاودانه کرد.

در چنین خانواده‌ای پشنگ کامکار بالیدن گرفت و گوش جانش با بهترین و زیباترین نغمات موسیقی آشنا شد. در اوایل نوجوانی (۱۲ سالگی) با راهنمائیهای برادر بزرگتر، هوشنگ، فراگیری ساز سنتور را آغاز کرد. تنها منابع موجود برای پشنگ نوجوان علاوه بر راهنماییهای پدر و برادر کتاب تازه منتشر شده استاد فرامرز پایور بود. کتابی که نام دستور سنتور را بر پیشانی داست و یکی دو سالی از انتشار آن می‌گذشت.

بزرگان سنتور نواز ساکن تهران بودند و پشنگ نوجوان در سنندج. بعد مسافت و سختی سفر در آن دوره باعث شد که هنرمند نوجوان از محضر اساتیدی چون فرامرز پایور، رضا ورزنده و … دور بماند.

در آغاز راه کوهی از مشکلات در مقابل وی خودنمایی می‌کرد و تنها سلاح وی نبوغ واستعداد ذاتی بود که به اندازه کافی در ذات او به ودیعه نهاده شده بود. مسلما می‌توانید مجسم کنید این گونه تلاشها متضمن چه مشکلاتی است و برای ادامه راه به چه پشتکار و جدیتی نیاز است.

استاد پشنگ کامکار می‌گویند:«در آن زمان تنها کسانی که می‌توانستند مرجعی باشند برای رفع مشکلات و سؤالات پدر و برادر بزرگترم بودند. البته وقتی نوبت به مسائل تخصصی‌ تر نوازندگی سنتور رسید کمک ایشان هم محدودتر شد. زیرا ساز تخصصی پدر ویولن بود و برادرم نیز مدتی بود که به صورت تخصصی به ویولن می‌پرداخت. مسائلی از قبیل طرز مضراب گرفتن، مضراب زدن، حرکت دست و … مجهولاتی بود که خود باید آنها را پیدا می‌کردم».

حدود ۲ سال بعد از آن تاریخ استاد فرامرز پایور کنسرتی را در سنندج ترتیب می‌دهند. آنجا بود که پشنگ کامکار برای اولین بار فیگور و استیل یک نوازنده حرفه‌ای سنتور ار می‌بیند و متوجه اشکالاتی در فیگور و حالت نوازندگی خود می‌گردد. خود در این باره می‌گویند:«… دو یا سه سال مضراب را اشتباه می‌گرفتم. تا این که استاد پایور به همراهی خانم خاطره پروانه برای اجرای کنسرت به سندج آمدند. در سالن کنسرت از دور حرکات دست استاد پایور را نگاه می کردم و متوجه اشکالات دست خودم می‌شدم. متوجه شدم که مضراب را باید با کمک مچ حرکت داد نه انگشتان …».

با سعی و تلاش فراوان و با عشقی بزرگ کتاب دستور سنتور نواخته شد و سپس کار بر روی ردیفهای استاد صبا آغاز گزدید. در سال ۱۳۴۸ بود که استاد پشنگ کامکار تدریس سنتور را در کلاسهای آزاد هنری پدر آغاز کرد. در این کلاسها پشنگ کامکار دستور سنتور استاد فرامرز پایور و ردیف‌های استاد صبا را تدریس می‌کردند.

از نکات مهم دیگر توجه کامکار جوان به موسیقی فولکلور کردستان بود. ایشان در این باره می‌گویند:« به همراه سایر برادران و خواهرم، قطعات و ملودیهای کردی را به صورت گوشی و بدون نت با هم تمرین می‌کردیم. آنقدر یک قطعه را گوش می‌کردیم و سپس روی آن تمرین می‌کردیم که به اصطلاح ملودیها برایمان روان می‌شد.